ಆ್ಯಪ್ನಗರ

ಹಳತಾಗದ ಹಳೆಯ ಸಿನಿಮಾಗಳ ಆಶಯ

ನನ್ನ ಪೀಳಿಗೆಯ ಬಾಲ್ಯಕ್ಕೆ ಸಹಜವಾಗಿಯೇ ಸಿನಿಮಾ ಬಹುದೊಡ್ಡ ಆಕರ್ಷಣೆ. ಪರದೆ ಮೇಲಿನ ಮಾನವರ ಹಿಂದಿನ ರಹಸ್ಯವಾದರೂ ಏನೆಂಬ ಕುತೂಹಲ. ನನಗಂತೂ ಯಾವಾಗ ಸಿನಿಮಾ ನೋಡ್ತೇನೊ ಅನ್ನೊ ಹಂಬಲ.

Vijaya Karnataka Web 27 Jul 2018, 9:02 am
ನನ್ನ ಪೀಳಿಗೆಯ ಬಾಲ್ಯಕ್ಕೆ ಸಹಜವಾಗಿಯೇ ಸಿನಿಮಾ ಬಹುದೊಡ್ಡ ಆಕರ್ಷಣೆ. ಪರದೆ ಮೇಲಿನ ಮಾನವರ ಹಿಂದಿನ ರಹಸ್ಯವಾದರೂ ಏನೆಂಬ ಕುತೂಹಲ. ನನಗಂತೂ ಯಾವಾಗ ಸಿನಿಮಾ ನೋಡ್ತೇನೊ ಅನ್ನೊ ಹಂಬಲ.
Vijaya Karnataka Web vartamana


ಬಾಲ್ಯದಲ್ಲೊಂದು ದಿನ ಆ ಸೌಲಭ್ಯದ ಬಾಗಿಲು ತೆರೆಯಿತು. ನಮ್ಮ ತಾಲೂಕು ಸಿರಾದವರು ನನ್ನ ಮೊದಲ ಅಣ್ಣನ ಮೊದಲ ಮಗುವಿನ ನಾಮಕರಣಕ್ಕೆ ಬರಗೂರಿಂದ ರಾತ್ರಿ ಎತ್ತಿನ ಬಂಡಿಯಲ್ಲಿ ನಮ್ಮ ಪ್ರಯಾಣ. ಬರಗೂರಿನಿಂದ ಸಿರಾ ಪಟ್ಟಣಕ್ಕೆ ಹೋಗುವಾಗ ಏಳನೇ ಮೈಲಿಗಲ್ಲು ಎಂಬ ಸ್ಥಳವೊಂದಿದೆ. ಇಲ್ಲಿ ಅಕ್ಕಪಕ್ಕ ಸ್ವಲ್ಪ ಮರಗಿಡಗಳಿವೆ. ಆ ಜಾಗದಲ್ಲೇ ರಾತ್ರಿ ಕಳ್ಳರು ಅವಿತಿದ್ದು ಪ್ರಯಾಣಿಕರ ಮೇಲೆ ಬಿದ್ದು ಕಳ್ಳತನ ಮಾಡಿದ ಪ್ರಕರಣಗಳು ನಡೆದಿದ್ದವು. ಆದ್ದರಿಂದ ರಾತ್ರಿ ಪ್ರಯಾಣಕ್ಕೆ ಯಾರೇ ಹೊರಟರೂ 'ಏಳನೇ ಮೈಲಿಕಲ್ಲಿನ ಹತ್ರ ಜೋಪಾನ' ಎಂಬ ಎಚ್ಚರಿಕೆ ಮಾತನ್ನು ಊರವರು ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದರು. ನಮ್ಮೂರಿಂದ ಸಿರಾಕ್ಕೆ ಇದ್ದದ್ದು ಆಗ ಎರಡೇ ಬಸ್ಸುಗಳು. ಅನೇಕರು ಸಿರಾ ಸಂತೆಗೆ ಎತ್ತಿನ ಗಾಡಿಯಲ್ಲೇ ಸಾಮಗ್ರಿ ತುಂಬಿಕೊಂಡು ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದರು.

ಳನೇ ಮೈಲಿಕಲ್ಲು ಇನ್ನೇನು ಹತ್ತಿರ ಬಂತು ಎನ್ನುವಾಗ ನಿಲ್ಲಿಸಿ, ಮೂರ್ನಾಲ್ಕು ಗಾಡಿಗಳು ಜತೆಯಾದ ಮೇಲೆ ಒಟ್ಟಿಗೇ ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದರು. ಆಗ ಕಳ್ಳರು ಹೆದರಿ ಬರುವುದಿಲ್ಲ ಅನ್ನೋ ಮುಂದಾಲೋಚನೆ. ನಮ್ಮ ಗಾಡಿ ಸಿರಾಕ್ಕೆ ಹೊರಟಾಗ ಜತೆಗೆ ಇನ್ನೊಂದು ಗಾಡಿಯೂ ಇತ್ತು. ಎರಡರಲ್ಲೂ ನೆಂಟರಿಷ್ಟರಿದ್ದರು. ನನಗೋ ಅಣ್ಣನ ಮಗನ ನಾಮಕರಣದ ಸಂತೋಷಕ್ಕಿಂತ ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ಮೊಟ್ಟಮೊದಲ ಬಾರಿಗೆ ಪಟ್ಟಣವೊಂದನ್ನು ನೋಡುವುದು ಮತ್ತು ಆ ಪಟ್ಟಣದಲ್ಲಿರುವ ಟೂರಿಂಗ್‌ ಟಾಕೀಸ್‌ನಲ್ಲಿ ಸಿನಿಮಾ ತೋರಿಸುವ ಆಶ್ವಾಸನೆ ಸಿಕ್ಕಿದ್ದು ಅತೀವ ಸಂಭ್ರಮದ ವಿಷಯವಾಗಿತ್ತು. ಮನಸ್ಸಿನ ತುಂಬಾ ಸಿನಿಮಾ ಸಂಭ್ರಮ ತುಂಬಿದ್ದಾಗ 'ಏಳನೇ ಮೈಲಿಕಲ್ಲು ಹತ್ತಿರ ಬಂತು' ಅಂತ ಹಿರಿಯರು ಪಿಸುಗುಟ್ಟಿದರು. ನನ್ನನ್ನೂ ಒಳಗೊಂಡಂತೆ ಚಿಕ್ಕವರಿಗೆಲ್ಲ ಹೆದರಿಕೆ. ಚಿಕ್ಕವರೇ ಏನು, ನನ್ನ ಅಕ್ಕಂದಿರೂ ಹೆದರಿಕೊಂಡಿದ್ದರು. ಆದರೂ 'ಹೆದರಬೇಡಿ' ಅಂತ ನಮಗೆ ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದರು. ನಾನಂತೂ ಏಳನೇ ಮೈಲಿ ಕಲ್ಲು ದಾಟುವವರೆಗೆ ಡವಗುಟ್ಟುತ್ತಿದ್ದ ಎದೆ ಹಿಡಿದುಕೊಂಡು ಕಣ್ಣು ಮುಚ್ಚಿಕೊಂಡಿದ್ದೆ. ಸಿರಾದಲ್ಲಿ ಸಿನಿಮಾ ನೋಡೋದು ತಪ್ಪದೆ ಇರಲಿ ಅಂತ- ಆಗ ನಾನು ನಂಬಿದ್ದ- ದೇವರನ್ನು ಪ್ರಾರ್ಥಿಸ್ತಾ ಇದ್ದೆ. ಅಂತೂ ಸುರಕ್ಷಿತವಾಗಿ ಸಿರಾ ತಲುಪಿದಾಗ ನಿರಾಳವಾಗಿ ನಿಟ್ಟುಸಿರುಬಿಟ್ಟೆ.

ಮಾರನೇ ದಿನ ನಾಮಕರಣವಾಯಿತು. ಅಮ್ಮ ಮತ್ತು ಅಣ್ಣನಿಂದ ಸಿನಿಮಾ ತೋರಿಸುವ ಆಶ್ವಾಸನೆ ಯಾವಾಗ ಈಡೇರುತ್ತೋ ಅಂತ ಕಾಯ್ತಾ ಮನಸ್ಸಿನ ಬಿಸಿ ಏರ್ತಾ ಇತ್ತು. ನಾಮಕರಣದ ಶಾಸ್ತ್ರ ಮುಗಿಯೋದೇ ರಾತ್ರಿ ಒಂಬತ್ತು ಗಂಟೆ ಆಯ್ತು. ಸರಿ, ಇನ್ನು ಸಿನಿಮಾನೂ ಇಲ್ಲ ಗಿನಿಮಾನೂ ಇಲ್ಲ ಅಂದುಕೊಂಡು ಪೆಚ್ಚುಮೋರೆ ಹಾಕ್ಕೊಂಡಿದ್ದಾಗ, ''ಎಲ್ರೂ ಜಲ್ದ್‌ ಉಂಡ್‌ ಬಿಡ್ರಿ. ಸೆಕೆಂಡ್‌ ಶೋ ಸಿನಿಮಾಕ್‌ ಹೋಗ್ಬೇಕು,'' ಎಂದು ಅಣ್ಣನ ಆದೇಶ ಹೊರಬಿತ್ತು. ''ಉಂಬಾದ್‌ ಯಾರಿಗ್‌ ಬೇಕು. ಜಲ್ದಿ ಸಿನಿಮಾ ತೋರುಸ್‌ಬಾರ್ದ,'' ಎಂದುಕೊಂಡ ನಾನು ವಿಧಿಯಲ್ಲದೆ ಊಟಕ್ಕೆ ಕೂತೆ. ಆಗ ಸಿನಿಮಾ ಇನ್ನೇನು ಹತ್ತು ನಿಮಿಷದಲ್ಲಿ ಶುರುವಾಗುತ್ತೆ ಅನ್ನೋವಾಗ 'ನಮೋ ವೆಂಕಟೇಶ' ಅನ್ನೋ ಒಂದು ಹಾಡನ್ನು ಹಾಕುತ್ತಿದ್ದರು. ಅದು ಅಂದಿನ ಜನಪ್ರಿಯ ತೆಲುಗು ಸಿನಿಮಾ ಹಾಡು. ಅದು ಸುತ್ತಮುತ್ತಲಿಗೆಲ್ಲ ಕೇಳಿಸುತ್ತಿತ್ತು. ಆಗ ಮನೆಬಿಟ್ಟರೂ ಸಿನಿಮಾ ಟೆಂಟ್‌ ತಲುಪಬಹುದಿತ್ತು. ಆ ಹಾಡು ಒಂದು ರೀತಿಯ ಅಂತಿಮ ಆಹ್ವಾನ. ನಾವೆಲ್ಲ ಹೋದೆವು. ಟೆಂಟ್‌ ಒಳಗೆ ಹೋಗಿ ನಾವೇ ತೆಗೆದುಕೊಂಡು ಹೋಗಿದ್ದ ಟವಲ್‌, ಬೆಡ್‌ಶೀಟ್‌, ಚಾಪೆಗಳನ್ನು ಹಾಸಿ ನೆಲದ ಮೇಲೆ ಕೂತೆವು. ಸಿನಿಮಾ ಶುರುವಾಗುವುದನ್ನೇ ಕಾದೆವು. ಸಿನಿಮಾ ಶುರುವಾಯಿತು. ಅದು 'ಕನ್ಯಾದಾನ' ಎಂಬ ಕನ್ನಡ ಸಿನಿಮಾ. ಮರದ ಹಲಗೆಗಳಿಂದ ಮಾಡಿದ್ದ ಪೆಟ್ಟಿಗೆ ಅಂಗಡಿ ರೂಪದ ರೂಮ್‌ನಲ್ಲಿ ಪ್ರೊಜೆಕ್ಟರ್‌ ಇತ್ತು. ಒಂದೇ ಪ್ರೊಜೆಕ್ಟರ್‌ನಲ್ಲಿ ರೀಲ್‌ಗಳನ್ನು ಜೋಡಿಸಿ ಬಿಡುತ್ತಿದ್ದುದರಿಂದ ಸಿನಿಮಾ ಮುಗಿಯುವುದರೊಳಗೆ ಮೂರ್ನಾಲ್ಕು ವಿರಾಮಗಳಿರುತ್ತಿದ್ದವು. ವಿರಾಮದಲ್ಲಿ ಸ್ಥಳೀಯ ಜಾಹಿರಾತುಗಳ ಸ್ಲೈಡ್‌ ತೋರಿಸುತ್ತಿದ್ದರು. ಐದಾರು ನಿಮಿಷಗಳ ಈ ಬಿಡುವಲ್ಲಿ ಕಾಫಿ, ಕಡ್ಲೆಕಾಯಿ ಮಾರುವವರು ಬರುತ್ತಿದ್ದರು. ನಾವು ಖರೀದಿಸಿ ಮತ್ತೆ ಸಿನಿಮಾ ಆರಂಭಕ್ಕೆ ಕಾಯುತ್ತಿದ್ದೆವು. ಎಷ್ಟು ಸಾರಿ ಬಿಡುವು ಕೊಡ್ತಾರೊ ಅಷ್ಟು ರೀಲಿನ ಸಿನಿಮಾ ಅನ್ನೋದು ಆಗಿನ ಲೆಕ್ಕ. ಸಾಧಾರಣ ನಾಲ್ಕು ರೀಲಿನ ಸಿನಿಮಾಗಳೇ ಇರುತ್ತಿದ್ದವು. ಐದು ರೀಲಿನ ಸಿನಿಮಾ ಅಂದರೆ ದೊಡ್ಡ ಸಿನಿಮಾ ಅಂತ ದೊಡ್ಡ ಸುದ್ದಿಯಾಗ್ತಿತ್ತು. ಮಾಮೂಲಿ ಟಿಕೆಟ್‌ ದರಕ್ಕೆ ದೊಡ್ಡ ಸಿನಿಮಾ ನೋಡಬಹುದು ಅನ್ನೋ ಪ್ರಚಾರವೂ ನಡೀತಿತ್ತು.

ಇರಲಿ; ಅಂತೂ ನಾನು 'ಕನ್ಯಾದಾನ' ಸಿನಿಮಾ ನೋಡಿದೆ. ಅದು ಒಬ್ಬ ಕಪ್ಪು ಬಣ್ಣದ ಹೆಣ್ಣುಮಗಳ ಕತೆ. ತನ್ನ ಮಗನಿಗೆ ಈಕೆಯನ್ನು ಹೆಂಡತಿಯಾಗಿ ತಂದುಕೊಂಡ ಅತ್ತೆಯಿಂದ ಕಪ್ಪು ಎಂಬ ಕಾರಣಕ್ಕೆ ಹಿಂಸೆ ಅನುಭವಿಸುವ ವಸ್ತುವುಳ್ಳ ಕತೆ. ಅತ್ತೆಯ ಪಾತ್ರವನ್ನು ರಮಾದೇವಿ ಮಾಡಿದ್ದರು. ''ಅಯ್ಯೋ ನನಗೆ ಊಟಾನೇ ಸೇರೊಲ್ಲಪ್ಪ,'' ಎನ್ನುತ್ತಲೇ ಸೊಸೆಗೆ ಒಂದು ಅಗುಳೂ ಬಿಡದೆ, ಅತ್ತೆ ಪಾತ್ರೆಯನ್ನು ಖಾಲಿ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದ ದೃಶ್ಯ ನಮ್ಮೆಲ್ಲರ ಮನದಲ್ಲಿ ನಗುವಿನ ಜತೆಗೆ ಅತ್ತೆ ಪಾತ್ರದ ಬಗ್ಗೆ ತಿರಸ್ಕಾರ ಮೂಡಿಸುತ್ತಿತ್ತು. ಜತೆಗೆ ಟಿ.ಎನ್‌. ಬಾಲಕೃಷ್ಣ ಅವರು ಮಾಡಿದ 'ದಲ್ಲಾಳಿ ಸೀತಾರಾಮಯ್ಯ'ನ ಪಾತ್ರ ಇಂದಿಗೂ ನೆನಪಲ್ಲಿದೆ. ಈ ಸಿನಿಮಾ ನೋಡಿದವರೆಲ್ಲ ತಮ್ಮ ಊರುಗಳಲ್ಲಿದ್ದ ನರಿಬುದ್ಧಿಯವರನ್ನು 'ಸೀತಾರಾಮಯ್ಯ' ಎಂದು ಕರೆಯತೊಡಗಿದ್ದು ವಿಶೇಷವಾಗಿತ್ತು. ಈಗಲೂ ನನ್ನ ನೆನಪಲ್ಲಿರುವ ಈ ಪಾತ್ರಗಳ ಜತೆಗೆ ಒಂದು ಹಾಡಿನ ಪಲ್ಲವಿಯು 60 ವರ್ಷಗಳ ನಂತರವೂ ನನ್ನ ಮನದಲ್ಲಿ ಉಳಿದಿದೆ. ''ಬಣ್ಣದಲೇನಿದೆಯೊ ಬೆಡಗು, ಹೆಣ್ಣಿಗೆ ಗುಣವೇ ಚಿನ್ನದ ಮೆರುಗು'' ಎಂಬ ಪಲ್ಲವಿಯ ಹಾಡು ಅದು. ಈ ಹಾಡಿನ ಸಾರವೇ 'ಕನ್ಯಾದಾನ' ಸಿನಿಮಾದ ಸಂದೇಶ. ಹೆಣ್ಣಿನ ಸೌಂದರ್ಯವನ್ನು ಬಣ್ಣದ ಆಧಾರದಲ್ಲಿ ನಿರ್ಧರಿಸುವ ದೃಷ್ಟಿಕೋನಕ್ಕೆ ಪ್ರತಿರೋಧವೊಡ್ಡಿದ ಆ ಸಿನಿಮಾ ಸಂದೇಶವು ಇಂದೂ ನನ್ನಲ್ಲಿ ನೆಲೆಯೂರಿದೆ. ಆದ್ದರಿಂದ ಅದೆಂಥ ಪ್ರಭಾವ ಎಂಬುದನ್ನು ಯಾರಾದರೂ ಊಹಿಸಬಹುದು. ಅದು ಕೌಟುಂಬಿಕ ವಸ್ತುವುಳ್ಳ ಸಾಮಾಜಿಕ ಸಂದೇಶದ ಚಿತ್ರವಾಗಿತ್ತು. ಜಾಗತಿಕ ಮಟ್ಟದಲ್ಲಿದ್ದ 'ವರ್ಣದ್ವೇಷ'ಕ್ಕೆ ಒಂದು ಪ್ರಾದೇಶಿಕ ಪ್ರತಿರೋಧವಾಗಿತ್ತು. ಈ ಅಂಶ ಅನೇಕ ವರ್ಷಗಳ ನಂತರ ನನಗೆ ಹೊಳೆದಿತ್ತು. ಆ ಸಿನಿಮಾ ನೋಡಿದಾಗ ಬಣ್ಣದ ಕಾರಣಕ್ಕೆ ಯಾರನ್ನೂ ತಿರಸ್ಕಾರದಿಂದ ನೋಡಿ ಅವಮಾನಿಸಬಾರದೆಂಬ ನೀತಿಯಂತೂ ಬೇರೂರಿತ್ತು. 'ಹೆಣ್ಣಿಗೆ ಗುಣವೇ ಚಿನ್ನದ ಮೆರುಗು' ಎಂಬುದನ್ನು ಗಂಡಿಗೂ ಅನ್ವಯಿಸಬೇಕು. ಅದೇನೇ ಇರಲಿ, ನಾನು ನೋಡಿದ ಮೊದಲ ಸಿನಿಮಾವೇ ನನಗೊಂದು ಸಾಮಾಜಿಕ ಪಾಠವೂ ಆಗಿತ್ತು.

ಅಂತೂ ಅಂದು ರಾತ್ರಿ ಸಿನಿಮಾ ನೋಡಿದ್ದಾದ ಮೇಲೆ ನಿದ್ದೆಯೇ ಬರಲಿಲ್ಲ. ಸಿನಿಮಾದಲ್ಲಿದ್ದ ಕಪ್ಪು ಹೆಣ್ಣಿನ ನೋವು ನನ್ನೊಳಗೆ ಇಳಿದು ನಮ್ಮೂರ ಅಕ್ಕತಂಗಿಯರೆಲ್ಲ ಕಾಣಿಸತೊಡಗಿದ್ದರು. ಜತೆಗೆ, ಆ ಪರದೆಯ ಮೇಲೆ ಬಂದ ನಟ- ನಟಿಯರು ಹೇಗೆ ಮಾತಾಡುತ್ತಿದ್ದರು ಎಂಬ ಕುತೂಹಲ. ಪರದೆಯ ಹಿಂದೆ ಯಾರಾದರೂ ಇದ್ದು ಮಾತಾಡುತ್ತಿದ್ದರಾ? ಅಥವಾ ಧ್ವನಿಪೆಟ್ಟಿಗೆ ಇಟ್ಟು ಚಾಲನೆ ಕೊಟ್ಟಿದ್ದರಾ? ಈ ಕುತೂಹಲ ತಣಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಬೆಳಗ್ಗೆ ಎದ್ದವನೇ ಸಿನಿಮಾ ಟೆಂಟ್‌ ಬಳಿ ಹೋಗಿ, ಅಲ್ಲಿದ್ದವರ ಕಣ್ಣು ತಪ್ಪಿಸಿ, ಪರದೆಯಿದ್ದ ಜಾಗ ತಲುಪಿ, ಅಲ್ಲಿ ಏನೂ ಇಲ್ಲದ್ದನ್ನು ಕಂಡು ಮತ್ತಷ್ಟು ಕುತೂಹಲಿಯಾಗಿದ್ದೆ. ಕಾವಲುಗಾರರಿಂದ ಗದರಿಸಿಕೊಂಡು ಪೆಚ್ಚಾಗಿ ಹೊರಬಂದಿದ್ದೆ.

ನಾನು ನೋಡಿದ ಎರಡನೇ ಸಿನಿಮಾ 'ಸ್ಕೂಲ್‌ ಮಾಸ್ಟರ್‌' ಇದು ಬಿ.ಆರ್‌. ಪಂತಲು ಅವರು ನಿರ್ಮಿಸಿ, ನಿರ್ದೇಶಿಸಿ, ಅಭಿನಯಿಸಿದ ಸಿನಿಮಾ. ನಮ್ಮೂರ ಬಳಿಯ ಪಟ್ಟನಾಯಕನಹಳ್ಳಿ ಜಾತ್ರೆಯಲ್ಲಿ ಈ ಸಿನಿಮಾ ನೋಡಿದ್ದೆ. ಅಪ್ಪನನ್ನು ಕಾಡಿಸಿ ಅವರ ಜತೆ ನಡೆದುಕೊಂಡು ಹೋಗಿ ಟೆಂಟ್‌ನಲ್ಲಿ ಸಿನಿಮಾ ನೋಡಿ ಅಂಗಡಿ ಬೀದಿಯಲ್ಲಿ ಟವೆಲ್‌ ಹಾಸಿ ಮಲಗಿ ಬೆಳಗ್ಗೆ ವಾಪಸ್‌ ಆಗಿದ್ದು ಈಗಲೂ ನನಗೆ ಗರಿಬಿಚ್ಚಿದ ನವಿಲಿನಂತೆ ನೆನಪು. ಆ ಸಿನಿಮಾದಲ್ಲಿ ಮನೆ ಕಳೆದುಕೊಂಡ ಮಾಸ್ಟರಿಗೆ ಶಾಲಾ ಮಕ್ಕಳೇ ಮನೆ ಕಟ್ಟಿಕೊಡುವ ದೃಶ್ಯವಿದೆ. ಆಗ ಟೆಂಟ್‌ ಒಳಗಿದ್ದವರೆಲ್ಲ ಸಿಳ್ಳೆ ಹಾಕಿ ಚಪ್ಪಾಳೆ ತಟ್ಟಿ ಸಂಭ್ರಮಿಸಿದ್ದೆವು. ಈಗ ಹೀರೊ ಬಂದರೆ ಸಿಳ್ಳೆ, ಕೆಡವಿ ಧ್ವಂಸ ಮಾಡಿದರೆ ಚಪ್ಪಾಳೆ; ಆಗ ಕಟ್ಟುವ ಕ್ರಿಯೆಗೆ ಚಪ್ಪಾಳೆ; ಎಂಥ ವ್ಯತ್ಯಾಸ! ಆ ಸಿನಿಮಾದಲ್ಲಿ ಇದ್ದ ಒಂದು ಹಾಡು ಈಗಲೂ ನೆನಪಿದೆ: 'ಎಲ್ಲಾರು ನಮ್ಮವರೆ ಗುಣಕಿಂತ ಮಿಗಿಲಾದ ಹಣವಂತರಾದರೆ' ಎಂದು ವ್ಯಂಗ್ಯ ವಿಷಾದದಿಂದ ಪ್ರಾರಂಭವಾಗುವ ಈ ಹಾಡಿನ ಆಶಯದಲ್ಲೂ ಗುಣದ ಪ್ರಸ್ತಾಪವಿದೆ. ನಾನು ನೋಡಿದ ಮೊದಲ ಸಿನಿಮಾ 'ಕನ್ಯಾದಾನ'ದಲ್ಲೂ ಗುಣದ ಪ್ರಸ್ತಾಪವಿದೆ. 'ಕನ್ಯಾದಾನ'ದಲ್ಲಿ ಕಪ್ಪು ಹೆಣ್ಣಿನ ಕಷ್ಟ; 'ಸ್ಕೂಲ್‌ ಮಾಸ್ಟರ್‌'ನಲ್ಲಿ ಗಂಡುಮಕ್ಕಳಿಂದ ತಾಯಿ ತಂದೆಯರ ಕಾರ್ಪಣ್ಯ. ಎರಡೂ ಕಡೆ ಸಾಮಾಜಿಕ ಮೌಲ್ಯವಾಗುವ 'ಗುಣ'ದ ಕ್ಷಾಮ.

ಹೀಗೆಂದ ಕೂಡಲೇ 'ನಮ್ಮ ಕಾಲವೇ ಚೆನ್ನಾಗಿತ್ತು' ಎಂದು ಕಂಠಪಾಠ ಒಪ್ಪಿಸುವುದು ನನ್ನ ದೃಷ್ಟಿಕೋನವಲ್ಲ. ಹಳೆಯದೆಲ್ಲ ಅತ್ಯುತ್ತಮವೆಂದು ಹೇಳುವುದೂ ಇಲ್ಲ. ಹಾಗೆಂದು ಇಂದಿಗೂ ಪ್ರಸ್ತುತವಾಗುವ ಕೆಲವು ಆಶಯಗಳ ಮಹತ್ವವನ್ನು ಮರೆಯುವಂತಿಲ್ಲ. ಇಂದು ಸಿನಿಮಾ ತಂತ್ರಜ್ಞಾನ ಬದಲಾಗಿದೆ. ನಿರೂಪಣಾ ತಂತ್ರದಲ್ಲಿ ಹೊಸ ಪ್ರಯೋಗಗಳೂ ಕಾಣುತ್ತಿವೆ. ದೃಶ್ಯ ಶ್ರೀಮಂತಿಕೆಯ ಸಿನಿಮಾಗಳೂ ಬರುತ್ತಿವೆ. ಆದರೆ ಆತ್ಮವಿಲ್ಲದ ಶರೀರ ಶೃಂಗಾರ ಅರ್ಥಹೀನ; ತರ್ಕರಹಿತ, ತತ್ತ್ವರಹಿತ ತಂತ್ರಜ್ಞಾನ ಬಳಕೆಯ ಬೆರಗು ಒಂದು ಭ್ರಮೆ. ಕನ್ನಡ 'ಕಲಾತ್ಮಕ' ಚಿತ್ರಗಳು ಬಹುಪಾಲು ಸತ್ಯಜಿತ್‌ ರೇ ಅವರ ಪ್ರಥಮ 'ಪಥೇರ್‌ ಪಾಂಚಾಲಿ' ಶೈಲಿಯಿಂದ ದೂರವಾಗಿಲ್ಲ. ವೈಯಕ್ತಿಕ ಶೋಧನಾ ವಿಧಾನದ ಮುನ್ನೆಲೆಯಲ್ಲಿ ಸಾಮಾಜಿಕ ಕಾಳಜಿಯ ಶೋಧವನ್ನು ಬಹುಪಾಲು ಕಲಾತ್ಮಕ ಚಿತ್ರಗಳು ಹಿನ್ನೆಲೆಗೆ ದೂಡಿಬಿಟ್ಟಿವೆ. ಹಾಗೆ ನೋಡಿದರೆ, ವ್ಯಾಪಾರಿ ಅಥವಾ ಮುಖ್ಯವಾಹಿನಿ ಚಿತ್ರಗಳಲ್ಲಿ ಇತ್ತೀಚಿನವರೆಗೂ ಸಾಮಾಜಿಕ ಚಲನಶೀಲ ಮೌಲ್ಯಗಳು ಸ್ಥೂಲರೂಪದಲ್ಲಾದರೂ ವಸ್ತುವಾಗಿದ್ದವು. ಸಮೂಹ ಮಾಧ್ಯಮವಾದ್ದರಿಂದ ಸಿನಿಮಾ ನಿರೂಪಣೆಯ ಸ್ಥೂಲ ರೂಪಕ್ಕೆ ಶ್ರೇಷ್ಠತೆಯ ಶಿಕ್ಷೆ ಕೊಡಬೇಕಾಗಿಲ್ಲ. ಸಮೂಹ ಮಾಧ್ಯಮವು ಸದಭಿರುಚಿಯನ್ನು ಕೆಡಿಸದಿದ್ದರೆ ಸಾಕು ಎಂಬ ಸನ್ನಿವೇಶ ನಮ್ಮದು. ಈ ಆಶಯ ಇಂದಿಗೆ ದೊಡ್ಡದು.

ಇವತ್ತಿನ ಬಹಳ ಸಿನಿಮಾಗಳು ಆಶಯದಲ್ಲಿ ಅರಾಜಕ; ತಂತ್ರದಲ್ಲಿ ವಿರಾಜಕ; ನಿಧಾನಗತಿಯೇ ಕಲಾತ್ಮಕ! ನಿಜ; ಅನೇಕ ಹೊಸ ಪ್ರತಿಭಾವಂತರು ಇಂದು ಕಾಣುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಅವರ ಪ್ರತಿಭೆಯು ಆರಂಭಿಕ ಒಂದೆರಡು ಪ್ರಯತ್ನಗಳಲ್ಲೇ ಖಾಲಿಯಾಗದಿರಲೆಂದು ಆಶಿಸೋಣ. ಕೆಲವರಿಗಂತೂ ತರ್ಕವಿಲ್ಲದ, ಕ್ರಮಬದ್ಧವಲ್ಲದ ಸಂಕಲನವೇ ಸಿನಿಮಾದ ಹೊಸ ಪ್ರಯೋಗ ಎನ್ನಿಸಿಬಿಟ್ಟಿದೆ. ಲೈಂಗಿಕ ಪರಿಭಾಷೆಯ ಸ್ಪರ್ಶವುಳ್ಳ ನಡೆ, ನುಡಿಗಳ ಆಯಾಮವನ್ನೂ ಸೂಕ್ಷ್ಮವೆಂದು ಹೊಗಳುವ ಚಾಳಿಯೂ ಬೆಳೆಯುತ್ತಿದೆ. ಇವು ಹೊಸ ಪೀಳಿಗೆಯ ಆಶಯವೆಂಬ ಅಸಂಬದ್ಧ ರಿಯಾಯಿತಿ ನೀಡಲಾಗುತ್ತಿದೆ. ಸಿನಿಮಾ ವಿಮರ್ಶೆ ವಸ್ತು ವಿನ್ಯಾಸದ ವಿಶ್ಲೇಷಣೆಗಿಂತ ಹೊರಮೈಯ ಮಿತಿಯಲ್ಲಿದೆ. ಹೊರಮೈ ವಯ್ಯಾರವನ್ನು ಮೀರಿದ ಹೃದಯ ಸಂವಾದ ಸಿನಿಮಾ ಸಂವೇದನೆಯಾಗಬೇಕಾಗಿದೆ. ಮಚ್ಚುಲಾಂಗುಗಳು ಮತ್ತು ಹುಸಿ ಬೌದ್ಧಿಕ ಹುಬ್ಬುಗಂಟುಗಳು ಕಳಚಿಕೊಳ್ಳಬೇಕಾಗಿದೆ.

ಮುಂದಿನ ಲೇಖನ

Vijay Karnataka News App: ನಿಮ್ಮ ಸುತ್ತಮುತ್ತಲು ನಡೆಯುವ ವಿದ್ಯಮಾನಗಳನ್ನುಹಂಚಿಕೊಳ್ಳಲು ಬಯಸುತ್ತೀರಾ? ಹಾಗಿದ್ದಲ್ಲಿ ವಿಜಯ ಕರ್ನಾಟಕ ಆ್ಯಪ್‌ಡೌನ್‌ಲೋಡ್‌ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಿ ಹಾಗೂ ರಿಪೋರ್ಟ್‌ ಕಳಿಸಿ
ಲೇಟೆಸ್ಟ್‌ ನ್ಯೂಸ್‌ ಅಪ್‌ಡೇಟ್‌ಗಳನ್ನು ಪಡೆಯಿರಿ, Vijay Karnataka ಫೇಸ್‌ಬುಕ್‌ಪೇಜ್‌ ಲೈಕ್‌ ಮಾಡಿರಿ