ಆ್ಯಪ್ನಗರ

ಸಿಂಗಲ್ ಥೀಯೇಟರ್ ಕಥನ

ಇಂದು ಸಿಂಗಲ್‌ ಥಿಯೇಟರ್‌ಗಳು ನಿಧಾನವಾಗಿ ಮರೆಯಾಗಿವೆ. ಮಲ್ಟಿಪ್ಲೆಕ್ಸ್‌ಗಳು ರಾರಾಜಿಸತೊಡಗಿವೆ. ಸಿಂಗಲ್‌ ಥಿಯೇಟರ್‌ಗಳಲ್ಲಿ ಸಿನಿಮಾ ನೋಡುತ್ತಿದ್ದಾಗಿನ ಆಪ್ತ ಅನುಭವವೂ ನೆನಪಷ್ಟೇ ಆಗುತ್ತಿದೆ. ಅಂದಿನ ನೆನಪು ಮತ್ತು ಇಂದಿನ ಅನುಭವಗಳನ್ನು ಜತೆಗಿಟ್ಟ ಆಪ್ತ ಬರಹವಿಲ್ಲಿದೆ.

Vijaya Karnataka 8 Apr 2018, 5:00 am
*ನೆನಪಿರಲಿ ಪ್ರೇಮ್‌
Vijaya Karnataka Web single-theater


ನಾನಾಗ ಪ್ರಾಥಮಿಕ ಶಾಲೆಯಲ್ಲಿ ಓದುತ್ತಿದ್ದೆ. ಬೆಂಗಳೂರಿನ ಕೆಜಿ ರಸ್ತೆ ಅಥವಾ ಕೆಂಪೇಗೌಡ ರಸ್ತೆಯ ಆಸುಪಾಸಿನಲ್ಲೇ ನನ್ನ ಶಾಲೆ. ಒಮ್ಮೆ ನನ್ನ ತಂದೆ ಶಾಲೆಗೆ ಬಂದು, *ನನ್ನ ಮಗನ್ನ ದೇವಸ್ಥಾನಕ್ಕೆ ಕರೆದುಕೊಂಡು ಹೋಗೋದು ಇದೆ. ದಯವಿಟ್ಟು ಕಳಿಸ್ಕೊಡಿ* ಅಂತ ಕರೆದುಕೊಂಡು ಹೋದ್ರು. ಅವರು ಹಾಗೆ ಬಂದು ಕರೆದುಕೊಂಡು ಹೋದದ್ದು ಮೊದಲ ಬಾರಿ. ಆದರೆ, ಅವರು ಕರೆದುಕೊಂಡು ಹೋದದ್ದು ದೇವಸ್ಥಾನಕ್ಕಲ್ಲ, ಶಾಲೆಯ ಪಕ್ಕದಲ್ಲೇ ಇದ್ದ ಪಲ್ಲವಿ ಥಿಯೇಟರ್‌ಗೆ! ಗಂಡುಗಲಿ ರಾಮ ಅನ್ನೋ ವಿಷ್ಣುವರ್ಧನ್‌ ಅವರು ನಟಿಸಿದ ಚಿತ್ರಕ್ಕೆ.

ಆಮೇಲಿನಿಂದ ನಾನು ಶಾಲೆಗೆ ಹೋದದ್ದಕ್ಕಿಂತ ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ಹೋದದ್ದು ಪಲ್ಲವಿ ಥಿಯೇಟರ್‌ಗೇ ಅನ್ನುವಷ್ಟು ಬಾಂಧವ್ಯ ಆ ಚಿತ್ರಮಂದಿರದ ಜೊತೆಗೆ. ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಫ್ರೀ ಆಗಿ, ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಸಾಲ ಮಾಡಿ, ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಯಾರದೋ ದುಡ್ಡಿನಲ್ಲಿ ಹೋಗ್ತಿದ್ದೆ. ಪ್ರತಿ ಶನಿವಾರ ಭಾನುವಾರ ಪಲ್ಲವಿ ಥಿಯೇಟರ್‌ನಲ್ಲಿ ಟಿಕೇಟ್‌ಗಾಗಿ ನಿಂತ ಪ್ರೇಕ್ಷಕರ ಕ್ಯೂ ನಮ್ಮ ಶಾಲೆಯವರೆಗೂ ಬರುತ್ತಿತ್ತು. ಅಂದರೆ ಜನಕ್ಕೆ ಥಿಯೇಟರ್‌ನಲ್ಲಿ ಸಿನಿಮಾ ನೋಡೋಕೆ ಇರೋ ಕ್ರೇಝ್‌ ದೇವಸ್ಥಾನದ ಮೇಲೆ ಕಮ್ಮಿಯೇ ಅಂತ ಹೇಳಬಹುದು. ಅಷ್ಟೊಂದು ಜನರಿಂದ ತುಂಬಿ ತುಳುಕ್ತಾ ಇದ್ದ, ಅದ್ಭುತವಾದ ಸಿನಿಮಾಗಳನ್ನು ಪ್ರದರ್ಶನ ಮಾಡಿದ, ಅನೇಕರ ಹೊಟ್ಟೆಪಾಡಿಗೆ ಆಸರೆಯಾಗಿದ್ದ, ಬ್ಲಾಕ್‌ ಟಿಕೆಟ್‌ ಮಾರುತ್ತಿದ್ದವರಿಗೂ ಅಕ್ಷಯಪಾತ್ರೆಯಾಗಿದ್ದ ಪಲ್ಲವಿ ಥಿಯೇಟರ್‌ ಈಗ ಇಲ್ಲ. ಅದು ಖಾಸಗಿಯವರ ಆಸ್ತಿಯಾಗಿ ನೆಲಸಮ ಆಯ್ತು ಎಂಬುದು ಗೊತ್ತಾದಾಗ ನಿಜಕ್ಕೂ ಕಣ್ಣೀರೇ ಬಂದಿತ್ತು. ನನ್ನ ಜೀವನದ ಒಂದು ಭಾಗ, ಸ್ವಂತ ಮನೆಯೇ ಬಿದ್ದು ಹೋಯ್ತೇನೋ ಎಂಬ ದುಃಖ. ಪಲ್ಲವಿ ಒಂದು ಉದಾಹರಣೆ ಅಷ್ಟೇ. ಇದೇ ರೀತಿ ವ್ಯಾಪಾರೀಕರಣ ಹಾಗೂ ಜಾಗತೀಕರಣದ ಪರಿಣಾಮವಾಗಿ ಕೆ.ಜಿ.ರಸ್ತೆಯ ಅನೇಕ ಚಿತ್ರಮಂದಿರಗಳು ನೆಲಸಮವಾಗಿ ಮಾಲ್‌ ಅನ್ನೋ ರೂಪ ಪಡೆದು ವಿಂಡೋ ಶಾಪಿಂಗ್‌ ಕೇಂದ್ರಗಳಾಗಿವೆ.

ಸಿನಿಮಾ ಮುಗಿದ ಮೇಲೆ...

ಕೆಲವೇ ವರ್ಷಗಳ ಹಿಂದೆ ಅಂದರೆ ಕೆಂಪೇಗೌಡ ರಸ್ತೆಯ ಚಿತ್ರಮಂದಿರಗಳಲ್ಲಿ ಶೋ ಮುಗಿದರೆ ಮೆಜೆಸ್ಟಿಕ್‌ನ ಆಸುಪಾಸಿನಲ್ಲೆಲ್ಲ ಬೆಂಗಳೂರು ಕರಗದ ಜಾತ್ರೆ ನೋಡಿದ ಅನುಭವವವಾಗುತಿತ್ತು. ಅದಕ್ಕೆಂದೇ ಬಿಎಂಟಿಸಿಯವರು ರಾತ್ರಿ ವೇಳೆ ಹೆಚ್ಚುವರಿ ಬಸ್‌ಗಳನ್ನು ಹಾಕ್ತಾ ಇದ್ರು. ಈಗ ಬಿಎಂಟಿಸಿಯ ಸಾಕಷ್ಟು ಬಸ್‌ಗಳಿವೆ. ಆದರೆ, ಆ ಅದ್ಭುತ ಥಿಯೇಟರ್‌ಗಳೇ ಇಲ್ಲ. ಪ್ರಭಾತ್‌, ಸಾಗರ್‌, ಕೆಂಪೇಗೌಡ, ಕಲ್ಪನಾ, ತ್ರಿಭುವನ್‌, ಕೈಲಾಸ್‌, ಗೀತಾ, ಮೆಜೆಸ್ಟಿಕ್‌, ಸಂಗಮ್‌, ಹಿಮಾಲಯ, ಅಲಂಕಾರ್‌, ಅಭಿನಯ , ಕಪಾಲಿ ಈ ಎಲ್ಲಾ ಥಿಯೇಟರ್‌ಗಳು ಒಬ್ಬ ಆಪ್ತಮಿತ್ರನ ಮನೆಯಂತೆ ಇದ್ದವು. ನನಗೆ ಬೇಜಾರಾದಾಗ, ಖುಷಿಯಾದಾಗ, ಅವಮಾನ ಆದಾಗ, ನೆಂಟರು ಬಂದಾಗ, ನಾನು ಪ್ರೀತಿಸಿದ ಹುಡುಗಿಯ ಜತೆಗೆ, ಹಬ್ಬ ಬಂದರೆ, ರಜ ಬಂದಾಗ, ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ರಜೆ ಹಾಕಿ, ಮನೆಯವರಿಂದ ಬೈಸ್ಕೊಂಡು, ಮನೆಯವರನ್ನು ಕರೆದುಕೊಂಡು... ಹೀಗೆ ಒಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ ವಾರಕ್ಕೆ ಕನಿಷ್ಠ ಮೂರು ದಿನ ಈ ಚಿತ್ರಮಂದಿರಗಳಿಗೆ ಬರುತ್ತಿದ್ದೆ. ನನಗೊಬ್ಬನಿಗೇ ಅಲ್ಲ, ಇನ್ನೂ ಹಲವರಿಗೆ ಈ ಚಿತ್ರಮಂದಿರಗಳು ಮನರಂಜನೆ, ಏಕಾಂತ, ಕನಸಿನ ಅರಮನೆ, ಪ್ರೇ್ರಮಲೋಕ, ಅದ್ಭುತವಾದ ಸಂದೇಶ, ಪ್ರೀತಿ ಹಾಗೂ ನೀತಿ, ಒಳ್ಳೆಯದು, ಕೆಟ್ಟದ್ದು, ಸರಿ-ತಪ್ಪು, ಸ್ನೇಹ, ಸಮಯಪ್ರಜ್ಞೆ, ಬದುಕು, ಬಾಂಧವ್ಯ ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ನೀಡಿದ್ದವು. ಸಿಂಗಾರ, ವಯ್ಯಾರ, ಶ್ರೀಮಂತಿಕೆ, ಬಡತನ, ಹೀರೋಯಿಸಂ, ಸ್ಟೈಲು, ಅಟ್ರಾಕ್ಷನ್‌, ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಸಿನಿಮಾ ಸ್ಟಾರ್‌ಗಳ ಪ್ರತ್ಯಕ್ಷ ದರ್ಶನ, ಲೈವ್‌ ಶೋ, ಅವರಿಂದ ಆಟೊಗ್ರಾಫ್‌, ಅವರಂತೆ ಸ್ಟೈಲು, ಮಿಮಿಕ್ರಿ, ಶೇಕ್‌ಹ್ಯಾಂಡು, ಅದರಲ್ಲೂ ಹೀರೋಯಿನ್‌ಗಳು ಶೇಕ್‌ ಹ್ಯಾಂಡ್‌, ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ದೇವರನ್ನೇ ಕಂಡಂತೆÜ ಹಿಗ್ಗು ಮುಂತಾದವುಗಳನ್ನೆಲ್ಲ ಒದಗಿಸಿಕೊಟ್ಟಿದ್ದವು. ಇವೆಲ್ಲ ಮುಗಿಸಿ ಮನೆಗೆ ಹೊರಟರೆ, ಕಾಸಿದ್ರೆ ಆಟೊ ಇಲ್ದಿದ್ರೆ ಬಸ್ಸು, ಅದೂ ಇಲ್ದಿದ್ರೆ ನಟರಾಜ ಸವೀರ್‍ಸು. ಇಷ್ಟಕ್ಕೆ ಬದುಕು ಸಂಪನ್ನವಾಗುತ್ತಿದ್ದ ದಿನಗಳವು.

ಅದರಲ್ಲೂ ಥಿಯೇಟರ್‌ ಮುಂದೆ ಟಾಯ್ಲೆಟ್‌ಲಿ ಹಾಕಿರೋ ಮಿರರ್‌ ಮುಂದೆ ನಾನೇ ಹೀರೋ ಎಂದು ಪೋಸ್‌ ಕೊಡೋದು. ಒಬ್ಬನೇ ಹೋದರೆ ಗಾಂಧಿ ಕ್ಲಾಸು, ಸ್ನೇಹಿತರ ಜೊತೆ ಹೋದರೆ ಸೆಕೆಂಡ್‌ ಕ್ಲಾಸು. ಲವರ್‌ ಜೊತೆ ಹೋದರೆ ಬಾಲ್ಕನಿ. ಅದರ ಜತೆ ಪಾಪ್‌ಕಾರ್ನ್‌, ಈರುಳ್ಳಿ ಪಪ್ಸು, ಆಲೂಗಡ್ಡೆ ಚಿಪ್ಸು, ಅದರ ಜೊತೆ ಕದ್ದುಮುಚ್ಚಿ ನಮ್‌ ಹುಡುಗಿಗೆ ಸಿಹಿಮುತ್ತು... ಅಣ್ಣಾವ್ರ ಸಿನಿಮಾ ರಿಲೀಸು ಅಂದ್ರೆ ವಾರಕ್ಕೆ ಮೊದಲೇ ಬುಕ್ಕಿಂಗು. ಬೆಳಗಿನ ಜಾವ ನಾಲ್ಕು ಗಂಟೆಗೇ ಕ್ಯೂ. ಸ್ಟಾರ್‌ ಮಾಡ್ಬೇಕು, ಪಟಾಕಿ ಹೊಡೀಬೇಕು, ಮೆಟಾಡರ್‌ನಲ್ಲಿ ಮೆರವಣಿಗೆ ಮಾಡಬೇಕು, ನನ್ನ ಅಭಿಮಾನ ತೋರಿಸಬೇಕು. ಇವೆಲ್ಲಕ್ಕೂ ದುಡ್ಡಿಲ್ಲಾಂದ್ರೆ ಸಾಲ ಮಾಡಬೇಕು. ನನ್ನ ಪಾಲಿಗಿಎ ಇಷ್ಟೆಲ್ಲ ಆಗಿದ್ದ, ನನ್ನದೇ ಆಗಿದ್ದ ಎರಡೂವರೆ ಗಂಟೆಯ ಕನಸಿನ ಕೋಟೆಗಳು ಈಗ ಕನಸೇ ಕಾಣಲಾಗದ ಶಾಪಿಂಗ್‌ ಮಾಲ್‌ಗಳಾಗಿವೆ. ಅವುಗಳಲ್ಲಿ ನಾಲ್ಕು ಸ್ಕ್ರೀನ್‌, ಎಂಟು ಸ್ಕ್ರೀನ್‌ ಎನ್ನೋ ಮಲ್ಟಿಪ್ಲೆಕ್ಸ್‌ ಥಿಯೇಟರ್‌ಗಳು. ಇವುಗಳೊಳಗೆ ಬಂದು ಚಿತ್ರ ನೋಡುವ ನಾವು ಮತ್ತು ನಮ್ಮಂತಹ ಜನ. ಕಾಮಿಡಿ ಇದ್ರೂ, ಎಮೋಷನ್‌ ಇದ್ರೂ, ನಗೋಕೂ, ಅಳೋಕೂ... ಚಪ್ಪಾಳೆ, ಶಿಳ್ಳೆ ಹೊಡೆಯೋಕೂ ಆಗದೆ ವೆಜಿಟೆಬಲ್ಸ್‌ ಥರ ಸಿನಿಮಾ ನೋಡೋ ಸೊಫೆಸ್ಟಿಕೇಟೆಡ್‌ ಜನ. ರಾಷ್ಟ್ರಗೀತೆ ಹಾಕಿದ್ರೂ ಎದ್ದು ನಿಲ್ಲದ ಗುಣ.

ಬೈ ಬೈ ಥಿಯೇಟರ್‌

ಇದು ಬರಿ ಕೆಂಪೆಗೌಡ ರೋಡು, ಬೆಂಗಳೂರು, ಕರ್ನಾಟಕದ ಸಮಸ್ಯೆ ಅಷ್ಟೇ ಅಲ್ಲ. ಇಡೀ ಭಾರತ ದೇಶದ ಸಮಸ್ಯೆ. ಬರಿಯ ಪ್ರೇಕ್ಷಕರಿಗಷ್ಟೇ ಅಲ್ಲ. ನಾನೊಬ್ಬ ಸಿನಿಮಾದವನಾಗಿ ನಿರ್ಮಾಪಕರ ಕಷ್ಟ ನೋಡುವುದಕ್ಕಾಗುತ್ತಿಲ್ಲ. ಅವರೆಲ್ಲ ಮಲ್ಟಿಪ್ಲೆಕ್ಸ್‌ಗಳ ಹಾವಳಿಯಿಂದ ತತ್ತರಿಸಿ ಹೋಗಿದ್ದಾರೆ. ಸಿಂಗಲ್‌ ಥಿಯೇಟರ್‌ ಆದ್ರೆ ಆ ಚಿತ್ರಮಂದಿರದ ಮಾಲೀಕ ಯಾರೆಂದು ಗೊತ್ತಿರುತ್ತದೆ. ಅವರ ಬಳಿ ಹೋಗಿ ನಿರ್ಮಾಪಕ ತನ್ನ ಕಷ್ಟ ಹೇಳಿಕೊಳ್ಳಬಹುದು, ಸ್ವಲ್ಪ ಬಾಡಿಗೆ ಕಡಿಮೆ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಿ ಎಂದು ವಿನಂತಿಸಬಹುದು. ಮಲ್ಟಿಪ್ಲೆಕ್ಸ್‌ನಲ್ಲಿ ಯಾರಲ್ಲೆಂದು ಹೇಳುವುದು?

ಮನೆ ಮಾರಿ, ಆಸ್ತಿ ಮಾರಿ, ಕೊನೆಗೆ ಹೆಂಡ್ತಿ ತಾಳಿ ಮಾರಿ ಸಿನಿಮಾ ಮಾಡೋ ನಿರ್ಮಾಪಕನಿಗೆ ಮೂವತ್ತು- 40 ಶೇ. ಅಂತೆ. ಉಳಿದದ್ದೆಲ್ಲ ಮಲ್ಟಿಪ್ಲೆಕ್ಸ್‌ಗಳಿಗೆ. ಸಿಂಗಲ್‌ ಥಿಯೇಟರ್‌ನಲ್ಲಿ ಐನೂರು ರುಪಾಯಿಯಲ್ಲಿ ಇಡೀ ಕುಟುಂಬವೊಂದು ಸಿನಿಮಾ ಮಾಡಬಹುದು. ಆದರೆ ಮಲ್ಟಿಪ್ಲೆಕ್ಸ್‌ನಲ್ಲಿ ಇಬ್ಬರು ಹೋಗಿ ಸಿನಿಮಾ ನೋಡೋದೂ ಕಷ್ಟ. ಟಿಕೆಟ್‌ ಜತೆಗೆ ಎಮ್ಮೆನ್ಸಿ ಬ್ರಾಂಡ್‌ ಸಾಫ್ಟ್‌ ಡ್ರಿಂಕ್‌, ಪಾಪ್‌ ಕಾರ್ನ್‌ ಕಾಂಬೊ. ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳಲೇಬೇಕು. ಕಾಡು ಮನುಷ್ಯರ ಥರ ನೋಡೋ ಅಲ್ಲಿಯ ಸಿಬ್ಬಂದಿ. ಕುಡಿಯೋ ನೀರಿಗೆ ನೂರು ರೂಪಾಯಿ ಜೊತೆಗೆ ಟ್ಯಾಕ್ಸ್‌. ಅದರಲ್ಲಿ ಒಂದು ತಿಂಗಳ ನೀರಿನ ಬಿಲ್‌ ಕಟ್ಟಬಹುದು!

ಹೀಗಾಗಿ ಇಂದು ಸಿನಿಮಾ ಅಂದ್ರೆ ಕೆಳಮಧ್ಯಮ ವರ್ಗದವರಿಗೆ ಆಕಾಶದಲ್ಲಿ ಕಾಣುವ ನಕ್ಷತ್ರ. ಅದನ್ನು ಟಿವಿಯಲ್ಲಿ ನೋಡಿಯೇ ಖುಷಿಪಡಬೇಕು. ಅದರಲ್ಲೂ ಕನ್ನಡ ಸಿನಿಮಾಗಳಿಗೆ ಪ್ರೈಮ್‌ ಟೈಮ್‌ನಲ್ಲಿ ಶೋ ಕೊಡದೆ ಬುಕ್‌ ಮೈ ಶೋನಲ್ಲಿ ಹೌಸ್‌ಫುಲ್‌ ಬೋರ್ಡ್‌ ಹಾಕೋ ಕಳ್ಳ ರಾಜಕೀಯ. ಇವೆಲ್ಲವನ್ನೂ ಮೀರಿ ಒಂದು ಕುಟುಂಬದ ಜೊತೆ ಹೋಗಿ ಸಿನಿಮಾ ನೋಡಿ ಬಂದು ಖರ್ಚು ಎಷ್ಟಾಯ್ತಾ ಎಂದು ಲೆಕ್ಕ ಹಾಕಿದರೆ ಬಿಪಿ ಜಾಸ್ತಿಯಾಗಿ ತಲೆ ಸುತ್ತುತ್ತದೆ.

ಹಳ್ಳಿಯಿಂದ ಹೊಸದಾಗಿ ಬೆಂಗಳೂರಿಗೆ ಬಂದು ಮಾಲ್‌ಗೆ ಸಿನಿಮಾಗೆ ಹೋಗೋಣ ಅಂತ ಹೋದರೆ ಚಕ್ರವ್ಯೂಹದ ಒಳಹೊಕ್ಕ ಹಾಗೆ ಇರುತ್ತದೆ. ಎಲ್ಲಿ ನಿಲ್ಲಬೇಕು, ಎಲ್ಲಿ ಕೂರಬೇಕು, ಎಲ್ಲಿ ಟಿಕೆಟ್‌ ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳಬೇಕು ಎಂದೆಲ್ಲ ಗೊಂದಲ. ಮಲ್ಟಿಪ್ಲೆಕ್ಸ್‌ ತುಂಬ ಪರಭಾಷೆಯವರೇ ಸಿಬ್ಬಂದಿ. ಯಾರಿಗೂ ಕನ್ನಡ ಬರುವುದಿಲ್ಲ. ಬಂದರೂ ಮಾತಾಡೋದಿಲ್ಲ, ಪ್ರೆಸ್ಟೀಜ್‌ ಇಶ್ಯೂ! ಥಿಯೇಟರ್‌ನಲ್ಲಿ ಅಕ್ಕಪಕ್ಕ ಕೂತಿದ್ರೂ ಪರಸ್ಪರ ಮಾತಿಲ್ಲ, ನಗೆಯಿಲ್ಲ. ಅನ್ಯಪ್ರಪಂಚದವರ ಜತೆ ಕೂತು ನೋಡಿದಂತೆ ಭಾಸ. ಸರಳವಾಗಿ ಹೇಳಬೇಕೆಂದರೆ ವಿಮಾನದಲ್ಲಿ ಪ್ರಯಾಣ ಮಾಡೋದಕ್ಕೂ ಜನರಲ್‌ ಕಂಪಾರ್ಟ್‌ಮೆಂಟ್‌ ಟ್ರೈನ್‌ನಲ್ಲಿ ಪ್ರಯಾಣ ಮಾಡೋದಕ್ಕೂ ಇರುವ ವ್ಯತ್ಯಾಸ ಇಲ್ಲೂ ಕಾಣುತ್ತದೆ. ಟ್ರೈನ್‌ನಲ್ಲಿ ಆದರೆ ಒಬ್ಬರಿಗೊಬ್ಬರು ಸಂಬಂಧವೇ ಇದ್ದರೂ ಊಟದ ಹೊತ್ತಿನಲ್ಲಿ, *ಬನ್ನಿ ಊಟ ಮಾಡೋಣ* ಅಂತಾರೆ. ಅಳುತ್ತಿದ್ದರೆ, ಯಾಕೆ ಅಳುತ್ತೀರಿ ಅನ್ನುತ್ತಾರೆ. ಕುಡಿಯಲು ನೀರು ಕೊಡುತ್ತಾರೆ.

ಪ್ರಯಾಣ ಮಾಡ್ತಾ ಮಾಡ್ತಾ ಸ್ನೇಹ ಬೆಳೆದು ಹೋಗುತ್ತದೆ. ವಿಮಾನದಲ್ಲಿ ತುಂಬಾ ಪರಿಚಯವಿದ್ದರೂ

ಒಂದು ಹಾಯ್‌ಗೆ ಪರಿಚಯ ನಿಂತು ಹೋಗುತ್ತದೆ. ಯಾರು ನಕ್ಕರೂ ಅತ್ತರೂ ಯಾರೂ ಕೇಳುವುದೇ ಇಲ್ಲ. ಮಗುವೊಂದು ವಿಮಾನದಲ್ಲಿ ಅತ್ತರೂ ಅಳೋದೇ ತಪ್ಪು ಎನ್ನುವ ರಿಯಾಕ್ಷನ್‌. ಎಲ್ಲರೂ ಹೆಣ ಹೊರುವ ಗಾಡಿಯಲ್ಲಿ ಉಸಿರಿಲ್ಲದೆ ಮಲಗಿರೋ ದೇಹಗಳಂತೆ, ಅಷ್ಟು ನಿರ್ಭಾವುಕತೆ.

ಭಾವನಾತ್ಮಕವಾಗಿಯಾದರೂ ಆರ್ಥಿಕವಾಗಿಯಾದರೂ ಇಂದಿನ ಮಲ್ಟಿಪ್ಲೆಕ್ಸ್‌ಗಳು ನಮಗೆ ಹತ್ತಿರವಾಗಿಲ್ಲ. ಕಾಲ ಎಷ್ಟೇ ಬದಲಾದರೂ, ನಾವೆಷ್ಟೇ ಮುಂದೆ ಬಂದಿದ್ದರೂ ನಮ್ಮ ಸಿಂಗಲ್‌ ಥಿಯೇಟರ್‌ ಜಮಾನಾವನ್ನು ಮರೆಯಲಾಗುವುದೂ ಇಲ್ಲ.

ಹತ್ತಿರವಿದ್ದೂ ದೂರ ನಿಲ್ಲುವೆವು

ನಮ್ಮ ಅಹಮ್ಮಿನ ಕೋಟೆಯಲಿ

ಎಂಬ ರಾಷ್ಟ್ರಕವಿ ಜಿ.ಎಸ್‌.ಶಿವರುದ್ರಪ್ಪನವರ ಸಾಲುಗಳಂತೆ ನಮ್ಮ ಮಧ್ಯೆಯೇ ಗೋಡೆ ಕಟ್ಟುವ ಮಲ್ಟಿಪ್ಲೆಕ್ಸ್‌ಗಳಿಗಿಂತ ನಮಗೆ ಹಿತವಾಗುವ ಸಿಂಗಲ್‌ ಥಿಯೇಟರ್‌ಗಳನ್ನು ಉಳಿಸಿಕೊಳ್ಳಬೇಕಿದೆ. ನಮ್ಮ ನೆನಪುಗಳನ್ನು ಉಳಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು, ಮುಂದಿನ ತಲೆಮಾರಿನವರಿಗೆ ಆ ಅನುಭವ ನೀಡಲಿಕ್ಕಾದರೂ ಅವು ಬೇಕು.

(ಲೇಖಕರು ಚಿತ್ರನಟ)

ಮುಂದಿನ ಲೇಖನ

Vijay Karnataka News App: ನಿಮ್ಮ ಸುತ್ತಮುತ್ತಲು ನಡೆಯುವ ವಿದ್ಯಮಾನಗಳನ್ನುಹಂಚಿಕೊಳ್ಳಲು ಬಯಸುತ್ತೀರಾ? ಹಾಗಿದ್ದಲ್ಲಿ ವಿಜಯ ಕರ್ನಾಟಕ ಆ್ಯಪ್‌ಡೌನ್‌ಲೋಡ್‌ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಿ ಹಾಗೂ ರಿಪೋರ್ಟ್‌ ಕಳಿಸಿ
ಲೇಟೆಸ್ಟ್‌ ನ್ಯೂಸ್‌ ಅಪ್‌ಡೇಟ್‌ಗಳನ್ನು ಪಡೆಯಿರಿ, Vijay Karnataka ಫೇಸ್‌ಬುಕ್‌ಪೇಜ್‌ ಲೈಕ್‌ ಮಾಡಿರಿ